Expositie Elise van Staveren

‘Ik wil het alledaagse verheffen’

Elise van Staveren uit Sinderen werd op basis van uitzonderlijk talent toegelaten tot de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en was daarmee de jongste kunststudent ooit aan de HKU. Haar eerste expositie in het Borghuus in Varsseveld werd gerealiseerd met steun van Pak An. Later exposeerde ze ook bij het vijfjarig jubileum van Pak An in de Lievelder Schans. Volgend jaar hoopt ze af te studeren.

Waarom houd jij van de Achterhoek?
Om het landschap. En omdat er in de Achterhoek nog beunhazen zijn. ‘We gaan het gewoon even doen’, zeggen ze in de Achterhoek en dan gaan ze iets repareren of bouwen. In de Achterhoek wordt nog echt op het land gewerkt en dat vind ik mooi en dankbaar werk. In andere gebieden in Nederland maakt men zich snel heel druk over bijzaken. Men gaat dan voorbij aan wat volgens mij het essentiële is: voedselvoorziening en met respect met het land omgaan. En dat zie je in de Achterhoek nog.

Wat is je gemoedstoestand?
Ik ben blij. Ik heb het warm en ben een klein beetje katerig.

Wat is je levensmotto?
‘Everybody is free to wear sunscreen.’ Dat is de titel van een spoken word lied van Quindon Tarver en Josh Abrahams. Ik neig ernaar te veel na te denken. Maar ik denk dat je het gelukkigst bent als je niet nadenkt. Ik wil het idee loslaten dat je alles zou moeten weten.

Hoe omschrijven mensen jou?
Creatief, impulsief, hardwerkend, aanpakker en vriendelijk.

Hoe ontspan je?
Ik ben de hele dag in mijn atelier met kunst bezig. Thuis is de plek waar ik ontspan. Thuis is bewust geen kunst, de tekeningen van mijn zesjarige buurmeisje komen het dichtst in de buurt maar verder is het er prikkelvrij. De lockdown was een ramp voor mij, want ik werkte thuis. Overal om me heen hing werk en als ik niet de deur achter me dicht kan trekken is er geen reden om te stoppen, dus ik ging maar door.

Als je niet jezelf mag kiezen, wie zou je dan eens willen zijn?
Ik zou wel een dag Trump willen zijn. Ik ben echt benieuwd hoe het in z’n werk gaat achter de schermen. Wat is daar nu écht aan de hand? En het lijkt me ook interessant om, als ik in het lichaam van Trump zit, me een dagje voorbeeldig en vriendelijk te gedragen. Ik ben benieuwd hoe daarop zou worden gereageerd.

Hoe wil je sterven?
Op het strand, onder een palmboom en dan in 1 klap door een kokosnoot die op mijn hoofd valt. Maar wel pas over een paar decennia alsjeblieft.

Wie zijn je favoriete helden in het echte leven?
Mijn moeder. En Wade Guyton. Hij was de eerste die de moderne printer gebruikte en het als schildertechniek te introduceren, door op canvas te printen. Hij maakte bijvoorbeeld van een krantenartikel over de Brexit een werk en genereerde daar aandacht mee, wat opmerkelijk is want het krantenbericht was niet nieuw. En dat vind ik interessant. Een voorwerp is alleen maar wat wij ervan maken. Als we opnieuw onze relatie ontdekken met een gebruiksvoorwerp, ontstaat er een reactie. In mijn werk zet ik het alledaagse centraal en ik wil dat verheffen.

Voor welke fout heb je de meeste tolerantie?
Als mijn werk mislukt. Als ik iets maak en het mislukt, dan baal ik daarvan. Zeker als ik er weken tijd in heb geïnvesteerd. Maar het is niet erg.

Waar hoop jij over 5 jaar te zijn? Of te hebben bereikt?
Ik hoop dat ik over vijf jaar een eigen studio heb. Misschien een bijbaan als dat nodig is. En dan hoop ik dat die bijbaan ook in de culturele sector is.

Tekst: Ilja Vaags (De Feestfabriek/ Zwarte Cross)
Foto’s: Martine Siemens Fotografie