‘Ik wil laten zien dat muziek er toe doet’
Tim Brackman (1993) is violist en artistiek leider van Podium Eibergen. Podium Eibergen organiseert klassieke concerten op de Brackmanboerderij in Eibergen en andere kleine podia in de omgeving. In een intieme en gastvrije setting (tussen de 50-100 gasten, nu in een aangepaste coronasetting) maken publiek en musici samen de sfeer. Pak An helpt met coaching, promotie en geld.
Wat betekent voor jou geluk?
Samen met vrienden muziek maken op het podium, voor elkaar en voor de mensen in de zaal. Op de beste momenten ontstaat er dan een tijdelijke werkelijkheid. Na de laatste noot heeft zich een blijvende herinnering gevormd.
Welke muzikant bewonder je?
Dat zijn de eerste violisten waar ik als kind naar luisterde: David Oistrach en Ivry Gitlis. Deze heren behoorden tot de wereldtop in de periode na de Tweede Wereldoorlog en daarna in de jaren zestig. Heden ten dage bewonder ik het kwartet Quatuor Ébène en violist Daniel Rowland, bekend van onder andere zijn Stift Muziekfestival. Ik bewonder hen om hun persoonlijkheid en de manier waarop ze muziek benaderen.
Van welke componist speel je het liefst werk?
Ik kan telkens weer verrast worden als ik een nieuw stuk bestudeer. Voor eventjes verandert zo’n muziekstuk dan in mijn favoriete muziekstuk. Vorige week speelde ik een stuk van Géza Frid, de man vluchtte vlak voor de Tweede Wereldoorlog van Hongarije naar Nederland. Heel inspirerend en ik wil na zo’n eerste ontmoeting meteen meer over hem weten. Maar als ik iemand van de gevestigde orde moet noemen, dan kies ik Beethoven.
Welke verleiding kun je niet weerstaan?
Een rit in mijn Lancia Fulvia Berlina uit 1972 en lekker eten, liefst de Italiaanse keuken.
Hoe motiveer jij jezelf?
Deze coronaperiode besefte ik al thuiszittend dat ik muziek wil delen. Ik mis het delen van de muzikale ervaring met collega’s en publiek. Bovendien mis ik ook de stress voorafgaand aan een concert. Mijn motivatie ligt in mijn werk verborgen.
Ik kom uit een muzikale familie en ben de 4e generatie Brackman die professioneel musicus is. Een muziekfamilie motiveert ook en op meer dan één manier. Ik hoef bijvoorbeeld niet uit te leggen waarom ik van de viool houd. Bovendien word ik in mijn keuze gestimuleerd, hetgeen toch wel zeldzaam is als ik collega-musici mag geloven.
Veel van mijn muziekcollega’s ken ik al vanaf mijn tiende. Je doorloopt tegelijkertijd de levensfases en ontmoet elkaar op concoursen. Er vallen in onze wereld veel prijzen te winnen, dus er is sprake van een zekere mate van competitie. Als je mensen om je heen ziet winnen ervaar je ook die competitie en ga je jezelf afvragen of je goed genoeg bent als je niet wint. Ik maakte gelukkig al vrij vroeg de keuze om niet aan competitie alleen vast te houden. Ik geef de voorkeur aan sámen iets laten ontstaan: elkaar versterken, van elkaar leren en inspireren. Mijn keuze voor kamermuziek en mijn werk voor Podium Eibergen is een bewijs van die koers.
Hoe beschrijven mensen je?
Iemand met een sterke persoonlijkheid, geduldig en betrouwbaar. Mensen komen naar mij toe met vragen of ze vragen me naar hun muziek te luisteren. Dat vind ik geweldig. De openheid die ik uitstraal koester ik. Ik zie musici niet als concurrenten. Muziek is het doel, niet de persoon.
Wat is je grootste prestatie?
In 2018 won ik de 3e prijs bij het Nederlands Vioolconcours Oskar Back, alsmede de NTR-Prijs Beste Uitvoering Opdrachtcompositie (‘Aeriko’ van Calliope Tsoupaki). Daar ben ik trots op. Maar ik wil ook als prestatie het opzetten van Podium Eibergen noemen. Daarmee brengen we klassieke muziek op niveau naar de Achterhoek. Als prestatie zie ik bovendien dat ik al acht jaar met dezelfde groep muziekvrienden samenwerk; telkens zoeken we elkaar weer op. Daarnaast heb ik vanuit de organisatie Connect By Music muziek gemaakt met kinderen in het vluchtelingenkamp Moria in Griekenland. Ik maak muziek op hoog niveau en perfectioneer dagelijks mijn spel maar tijdens de trip naar Moria werd ik geconfronteerd met de kracht van muziek in al z’n eenvoud. Samen met de kids speelden we volksliedjes, de kinderen met trommeltjes en eenvoudige gitaren en ik met mijn viool. Muziek is een universele taal die taalbarrières overstijgt. Dat zag ik in Moria met eigen ogen, waar je mensen uit verschillende windstreken treft. Het raakte mij diep.
In Nederland lijken we soms te vergeten hoe belangrijk de kracht van muziek is. Cultuur wordt als hobby afgedaan, er wordt op beknibbeld of de aandacht ervoor ontbreekt, terwijl het volgens mij een levensbehoefte is. Geen eerste levensbehoefte zoals een dak boven je hoofd, maar toch zeker iets dat een groots gemis vormt wanneer het ontbreekt. Met Podium Eibergen willen we daarom in de toekomst basisschoolleerlingen benaderen met lespakketten over muziek. Ik wil laten zien dat muziek er toe doet.
Waarom voel je je thuis in de Achterhoek?
Ik ben opgegroeid in Amsterdam. Van jongs af aan gaf ik veel concerten in het oosten van Nederland. Ik groeide op met het gevoel dat ik welkom ben in het oosten, dat ik er thuis hoor en dat mijn muziek er gewaardeerd wordt. Ik woon nu in Den Haag. Mijn ouders en mijn zusje wonen sinds 2,5 jaar in de Achterhoek, op onze ‘Brackman boerderij’. Een plek in de natuur met alle ruimte voor muziek en een van de locaties van Podium Eibergen.
Tekst Ilja Vaags (Alles komt goed BV, organisatie Zwarte Cross en Manana Manana)
Foto’s Martine Siemens Fotografie
